Binlerce yılın
Şah damarı,
Kaybedince çocuklarını,
Atının dışkısından arpayı seçti.
Ağladı ve yedi.
Ağladı ve yemin etti.
Bekle beni dedi;
Şam, Kudüs, Bağdat, Bosna
Bekle ki
Bitmesin bu koca kavga.
 
Onu görenler
Resimlere saklandı, sonra
Postallara ve bayraklara.
Düşlerini keskin vicdanlarına  gömüp
Kaçtılar mezarlığından
Onu bir yetimler anladı
Bir de kaçamayan güvercinler
……
……
İstanbul’un alnında
Hilal vurgunu bir eskici
Anlatmak için sadece bu hikayeyi
Sesinde düş
İnsan arar,
Gözünde yaş
İnsan sayardı.
 
Bir de beni sorardı
Sokak tabelalarına
Bilirdi ki iflah olmaz
Güvercin delisi
Adam değil bu
Tuna’dan, Dicle’ye
İki ayaklı su kasidesi
 
Ezelsiz ve ezbersiz
Çocukları kayırırdık
Oysa şehirler ne kalabalıktı
Ve bizim kollarımız yoktu