HAVUZ'DA EYLÜL/ EKİM 2006

"Adiloş Bebe"

"Doğdun üç gün aç tuttuk Üç gün meme vermedik sana Adiloş Bebe Hasta düşmeyesin diye Töremiz Böyledir Saldır şimdi memeye Saldır da büyü Saldır da büyü Onlar engerek, onlar çıyandır Onlar aşımıza göz koyanlar Tanı bunları tanıda büyü Adiloş Bebe Bu namustur künyemize kazınmış Bu da sabır allardan süzülmüş Sarıl bunlara sarıl da büyü..." Küçük bir kız çocuğu, belli ki heyecan dolu yüreği ağzında atıyor... Kalabalıktan korkmuş belki Tanıdık bir bakış katıp önüne Sağlam bir soluk alıp bu tanışıklığın verdiği güvenle, bir çırpıda okuyuveriyor bu dizeleri ağzından kelimeler değil, yüreğinde çırpınan kuşun sesi çıkarcasına... O zamanlar ne anlıyor bilinmez, sevecen, umut besleyen bakışlar, belki bir kaç alkış anlıyor iyi bir şeyler yaptığını Anlıyor bu kalabalığın iyi bir şeyler için toplandığını, İyi insanlar olduğunu Ve belki üzülüyor Adiloş Bebe için Annesine kızıyor Adiloş Bebe'nin Açlığından sorumlu olanın annesi değil 'onlar' olduğunu bilmeden... Hem bir anne bebeğini nasıl aç bırakabilirdi Henüz soruların cevabını sadece yüreğinde bulabiliyordu Küçük yüreği anlamaya yetmemişti belli ki Zavallı küçük Adiloş Bebe diye geçirdi içinden Kendi küçüklüğünü unutarak... O kalabalığı oluşturan abiler, teyzeler, o 'iyi' Kalabalık Onlar da unutmuştu çoktan küçük olmayı.. Engel olunamıyordu ki büyümeye... Ve seneler değildi yaş hanesini büyütüp yüzlere o büyümüşlük maskesini takan, yıllar değildi o zaman zaman yorgunlaşan bakışların nedeni. Tıpkı umudun yüzü aydınlatması gibi içeride bir yerde yaşanan o telaş, o yorgunluk, o öfke… büyümenin ağırlığını da umudun ışıltısını da yüzlere yansıtan o şey; belki şanslı denilebilecek insanların hamuruna katılmış olan sevgiydi... Koşulsuz, karşılıksız, sadece insan olmanın doğasında bulunan içerde bir yerde saklanmamış, yüreklere sığmamış , bir ses, bir kelime, bir yaşayış, ortak bir dil olmuş, meydanlarda vücut bulmuştu işte... O küçük kız Adiloş Bebeyi sayıkladı o akşam tekrar heyecanlandı, o kalabalığı anlatırken o akşam annesine daha sıkı sarıldı uyurken... Konuştu... Anlattı... Uyudu... Bu ortak dili çok iyi bilen başka bir 'iyi' başka bir şehirde Aynı sevginin bedelini ödemekte idi... Bu sevgi için ödenen her bedele değerdi ama ama... Mahpusluk zordu işte… Sevgi adına da olsa Onurlu da olsa bir yerde büküyordu insanın boynunu 'Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması... Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak' Anlık bile olsa bu dizeler nefes alışını kolaylaştırıyordu Bunları sevgili anlardı belki ama Ya oğlu Ne kadar direnebilirdi Daha isminin anlamını öğretememişti ki oğluna Nereye kadar anlayabilirdi babasını Ya onu sevmekten vazgeçerse Ya anlamayıp utanırsa...! Koca koca adamlara anlatamamıştı derdini Çocuk ne yapsındı? Hem ne şekilde olursa olsun Çocuklarını bırakan babaya duyulan özlem biraz kızgınlık, kırgınlık içermez miydi? Öteki çocuklar el ele tutuşup babalarıyla eve giderken oğlunun boynu bükülmez miydi? Okulda öğretilen aile ile evindeki aile aynı değildi ki o büyük eksiği nasıl tamamlardı küçük yüreği... Masadaki yokluğuna alışırsa... Düşünüyor mu düş mü kuruyor çok da ayırımına varamadan burnuna gelen oğul kokusuyla uykuya daldı... Çok da uyku denilemezdi ya bu uykunun uyanışı ne güzel bir telaştı.. Alışkındı telaşla kalkılan uykuların ardından gelen kaçışlara, yorgunluklara, korkulara, evinden alınıp götürülmelere yine içi sızladı Çok kısa bir zaman yetti nerde olduğunu anlaması için Daha büyük bir sızı duydu... Zaten içerdeydi… Ama bu telaş niyeydi o zaman çok geçmedi sesleri algılaması - Abi koooş! Koş! - Bak kuşlar, kuşlar....! - Camda kuş pislikleri var ..! - Abi gitmemiş hepsi...! - Gökyüzü hala onları yaşatacak kadar güzel demek ki ! - Demek ki hala mavi...!! Gözyaşları içinde kalmıştı genç çocuk pencereye attığı ekmek kırıntılarını sadece rüzgarla paylaşabilmişti... İnancı yitmeye başlamıştı Gökyüzünün varlığını, güzelliğini unutmaya başlamıştı... Evet hava almaya çıktığında görüyordu gökyüzünü ama sadece mavi bir boşluk yer etmeye başlamıştı uslarda gökyüzüne dair.. Ne süzülen martıları, ne fabrika bacalarından gökyüzüne karışan dumanları ne güneşin bulutlara gömülüşünü hatırlayamıyordu… 'Ölümde böyle bir şey olmalı, gitgide yoğunlaşan bir unutkanlık' Bir yerde okumuştu genç çocuk bu satırları O yüzdendi bu derin korkusu.. Burada ölüp yok olmaktan korkuyordu... Gökyüzü hikayeleri bitmek üzereyken ne güzel bir hediye, ne güzel bir hatırlatıştı şu kuş pislikleri... Ve ne güzel bir paylaşım… İki arkadaşın ya da artık abi kardeşin elbette farklı hatıralarıydı gözlerini dolduran, gözyaşları ortaktı .. Ağır şeydi tabi Keşke kuşları da görebilselerdi Belki yine gelirlerdi artık ekmeklerini rüzgara bırakmazlardı herhalde Mahpushanede bir kuş pisliğinin bile günü bu kadar değiştirip, hareketlendirmesine, içinde bir şeyleri kıpırdatmasına sevinsin mi üzülsün mü bilemeden bir çentik daha attı duvara... Gün iyi başladı ya öyle de devam etsindi Küçük bir kız çocuğundan bahsediyordu arkadaşları O yaşta bir kız Onca kalabalığa sesini duyurmayı nasıl başarmıştı? Ne güzel okumuş olmalı ki mahpuslara umut şiiri oluvermişti o dizeler... Sanki bebeler teşekkür etmişlerdi Adiloş Bebe nin ağzından Umut vermişlerdi ya daha ne olsundu Zaten her şey aslında onlar için değil miydi? Aç kalmasınlar, üşümesinler Şiirlere açlıkları, korkuları değil umutları konu olsun diye değil miydi tüm kavga... İşte umudu konu ettirecek bir kız Şiir olacak bir kız dışarıda büyüyordu... İçerde adamın saatleri büyürken... Büyüyordu kız... büyüyordu oğlu... büyüyordu umudu… Büyüyordu gece duvarlar... büyüyordu, Büyü... Herkesin sesi o küçük kızın sesi kadar gür çıkmıyordu Herkes öfkesini, haklılığını bu uğurda hapse girmeyi göze alacak kadar savunamıyordu. Bu demek değildi ki görmezden gelmek, bu demek değildi ki umursamamak bu demek değildi ki... Sadece sessiz bir yaşamı tercih etmenin getirisiydi bu belki götürüsü... Herkesin kendisi gibi olduğunu düşünen adamlar içinde kötülük barındırmayan sadece yaşam tarzlarıyla tepkilerini gösterebilen sadece doğru yaşayarak hayata katkıda bulunmaya çalışan adamlarda vardı yeterli olacağını düşünerek Keşke yetseydi... Bu sessiz adamlardan biri Adiloş Bebe'nin hayatına dokunduğu adamlardan biri Elbette onunda kızgınlıkları, öfkeleri vardı Sessizlik zaten çoğu zaman öfke içermez mi? Sevgisini gösterirken bile mütevazılığı elden bırakmayan bu adam İlk ekmek kapısı olan dükkanına Adiloş Bebe'nin ismini vererek sessiz bir çığlık ekledi kalabalığın sesine... İsmi de anlatıyordu zaten masumiyeti... Kendileri küçük, hayalleri büyük olan bedenleri giydirdi Adiloş Bebe ile... Sadece çocuklar için çalıştı O zamanlardaki mutluluğu, huzuru bir daha yakalayabildi mi bilinmez ama Giydirdiği çocuklar büyüyene kadar geçen sürede hissettiği mutluluk hayatın ona en güzel hediyelerindendi... Ama çocuklar çabuk büyüyordu Ve zaman sadece çocuklar için işlemiyordu Şehirler, insanlar, beklentiler de zamanla birlikte işliyordu. Ve bu sessiz adamın küçük dükkanı belki önce kendisine yetmemeye başlamıştı sonra çocuklara... sonra şehre sonra... son... Son değildi sadece yeni bir başlangıçtı zaman kendi çocukları içinde işliyordu daha büyük bir şehirde daha iyi olanaklarla daha büyük olsun istiyordu çocukları, küçük şehri küçük dükkanı terk ederken... Şehir büyüktü Büyüktü ama sanki bir şeyler küçülmüştü Çocuklarını daha az görür olmuştu artık onları okula bırakıp okuldan almıyordu Bu sene doğum günleri arkadaşlarla mı kutlanacaktı? Sanki çocukları büyümüştü Alışmalıydı belki yavaş yavaş paylaşım zamanlarının azalmasına Onlarda büyüyecek ve daha büyük olmak için başka büyük bir şehre gitmek isteyeceklerdi... Neyse ki hayat arkadaşı yeterince büyümüştü Mütevazılığını elden bıraktığı, Belki ilk defa uğruna sesini yükseltip sessizliğini bozduğu kadın... Sevgisiyle büyümüştü işte Sevgisi onu hep yanında tutacak kadar büyüktü daha fazla büyüyemezdi Neleri göğüslemişlerdi çocukların büyümesini de beraber kaldırabilirlerdi... Ama öyle olmadı Zaman çok çabuk büyüdü zaman çok acımasız büyüdü onca yılın sessizliği içinde hastalık olmuş gökyüzünde yıldız olmaya davet etti sessiz adamı Yine hiç kimseye bir şey söyleyemedi adam belki karşı çıkmak istedi ama kime anlatsındı derdindi kimden zaman istesindi... Çocukları henüz büyük şehre sığacak kadar büyümemişti daha yapılacak işler vardı… Ama kimse dinlemedi İşler kaldı Çocuklar bir günde büyüdü bir o kadar da eksildi, küçüldü Bir yanları yaşlandı, bir yanları iyiliklerden oluşan evin tamamlandığına, babalarının o yüzden gittiğine inanacak kadar çocuk kaldı... Karısı aslında hiç büyümediğini anladı Sevgisi kaldı adam gitti... Zamandan korkar oldu çocuklar, kadın, küçük kız, mahpus adam... Zaman aldırmadı, hem her gün, her an yeniden kanattı, hem her gün, her an iyileştirdi... Fotoğraflar kaldı zamandan geriye, Her şeyi değiştirmeye gücü yetmişti de zamanın fotoğraflara dokunamamıştı, hatıraların bellekteki görüntüsüydü o fotoğraflar... Sessiz adamın kızı hafızasından utanıp fotoğraflara sığınınca tanıştı Adiloş Bebe ile... Babasının dükkanı önünde çekilmiş siyah beyaz bir fotoğraf ile O fotoğraftan sonra okudu o şiirin tamamını O zamana kadar çocuklar Adile Teyze'yi çok sevdiği için dükkana o ismin verildiğini düşünüyordu. Bu yanılgı içinde zamanı suçlamıştı belli ki kimsenin O'na bunu anlatacak zamanı olmamıştı... Şimdi anlamıştı ya, zaman yine sarmıştı işte bir yarayı, artık isim düşünmesine gerek kalmamıştı ilk ekmek kapısı için... Adiloş Bebe tabelası asılınca dükkanın kapısına, Babanın resmi konulunca dükkanın en güzel yerine daha bir yakışıklı olmuştu dükkan... Yine çocuklar vardı dükkanın içinde Adiloş Bebe bu sefer kitap hazırlamıştı çocuklar için Küçük bedenleri daha çok hayal üretebilsin, hayalleri hep büyük kalsın diye... Büyümeyi ellerinden geldiğince erteleyebilsinler, Sessiz adamın kızına, çocuk kalan yanında arkadaş olsunlar diye.. Bu isim belki birilerine yine Adile Teyze'yi hatırlatmış olabilir ama, birileri için geçmiş demekti, ilk ses, ilk umut demekti... Küçük kızına okuyacağı ilk kitabı arayan bir anneye ilk sesini hatırlatmıştı bu dükkan... İçeri girince önce şiirle karşılaştı, o şiiri ilk okuduğu zamandaki heyecanı tekrar duyumsadı, Yanında nerdeyse aynı heyecanı duyan adamı farketmeden tüm dizeleri küçük bir kızken okuduğu gibi bir çırpıda okudu, yüreğinde bir kuş tekrar çırpınmaya başladı. Bu sefer karşısında bir kalabalık yoktu, sadece bir çift göz, ağlamakla gülmek arasında kalmış, kendisine geçmişe ait bir umudu, umutsuzluğu hatırlatan bu anın biran evvel bitmesini mi yoksa hiç bitmemesini mi istediğini bilemeden öylece duran bir adam... Adiloş Bebe'nin bu akşam bir günde büyüyen, ama ruhları o günde kalan kocaman çocuklardı misafirleri... Üçünün de farklıydı Adiloş Bebeleri... Üçünün de ortaktı sevgileri... Masada iki kadeh şarap bir kadeh rakı herkese yetecek kadar kelime herkese yetecek kadar anı Ve gökyüzünde tek bir yıldız vardı...

	Pınar Sarısaltık/ 18 Aralık 2005