ew jin: ewên ku her heb derfetek bû
rê bûn ku ji evîn û mirinê re
bi dilekî sar vedibûn. destê wan şil
navtenga wan zirav. û ji rewşa xwe re
dikemilîn. di avên bêdeng de diçurisî
bejna wan. mîna çîrokên dûvedirêj di
şevên tenêtiyê de aş dibûn. min çavên
wan maç dikir. min dilê wan diguvaşt
min keser vedixwar ji lêvên wanî reş
û bi carekî difilitîn ji cilên xwe. di bin
zikê wan de dojehek avî. stûxwar û
zalim; ber bi spêdê ve dibeziyan
 
ew jin: ne rind, ne çê, ne dilovan. ji
peşka evînê bêpeşk. tenê, reben û
sawber. di jinîtiya xwe de dixeniqîn
wê carê bajêr difetisî. wê carê kolan
mişt dibûn. milên wan diariyan û
bêpeyv bûn, bêferheng bûn, kor bûn
di zenga şevên şor de ji zarê xwe ava
dibûn. di nav milên min de valahiyek
dijwar. mîna ku ji gorekî pengizîbin reş
karê wan şîn û mirin. û di korta rûyên
wan de qala xizaniyê. wusa olan dida
sînga wan. ew jin, ew jin, ew jin
 
ew jin: ew ku bi tenê jin bûn?

 

*Selim Temo, bu Kürtçe şiirini ilk kez 14-18 Haziran 2006’ta İstanbul’da gerçekleşen 1. Uluslararası Beyoğlu Şiir Festivali’de okumuştur. Aşağıdaki Türkçe çevirisi yine kendisi tarafından yapılmıştır.

 

 

o kadınlar: ne güzel, ne iyi, ne şefkatli
aşktan hissesiz, yalnız, buruk ve
korkak. kendi kadınlıklarında boğulurlardı
o an soluksuz kalırdı şehir, taşardı sokaklar
donardı kolları ve sözcüksüz ve sözlüksüz
kördüler. tuzlu gecelerin pasında kendi
şivelerinden oluşurlardı. kollarımda korkunç
bir boşluk. bir mezardan fırlamış gibi kara
işleri yas ve ölüm. yüzlerindeki çukurlarda
yoksulluk bahsi. göğüsleri öyle yankılanırdı.
o kadınlar, o kadınlar, o kadınlar
 
o kadınlar: onlar ki bir kadın mıydılar?