Ali Rıza Arıcan

*Göçperest


-Tüm göçperestlere- İlk söz: Denize atılan şişe geri gelmemek gerektir hedefe ulaşamasa bile umudun ve isyanın sesidir. Bakmalar: Duydum ki gidiyormuşsun Sen de bırakıyormuşsun İstanbul’u öyleyse dostum madem gidiyorsun ve benden çok daha iyi biliyorsun lekesiz bir güneş gölgelenince kalbe düşen sır çözülmüş bir yaşamaksa eğer ardına bakmamak düşer bizlere. Ben: Gözlerinde yıldızlarla bakarsın sen hayata saçların hakaretler karşısında direngendir intizamsız bir ordudur yüreğin biliyorum benim yerim ayrıdır orada. Tereddüt: Yaşamayı bir düşe benzettin de ben güvercini oluverdim o düşün sen künde üstüne künde sakın bir daha düşünme düşünmek tereddüt etmektir senin ifadenle “diken çiğnemektir.” Evde: İşte annenin eli öpüyor dudaklarını kardeşinin yanakları ölüm rengi bir beyaz dolaşıyor odanın içerisinde sen hiç tasa etme kolay unuturlar ölüm bu kadar zor görünse bile. İstasyona giderken: Etraf kalabalık ama yalnızsın hem de hiç olmadığı kadar her şeyi bir defa daha görmeli bir defa daha dokunmalısın tekerlekler tarihini çiğniyor biliyorum göçperesti yaşamak yazmaktan çok daha zor elinde bir şiir var uzaklardan bir destan nasıl bildim ama değil mi ki doğudan? Hayal: Bilirim sen trenle gitmezsin uçağı tercih edersin hız çağında ama ne yapayım romantik olamıyor hava alanları kafamda müsaade et seni trenle göndereyim bir hayalini kurayım şu akşam sofrasında şu güneşin en güzel olduğu zamanda şimdi istasyonda elinde küçük bir valiz içinde sen içinde ben içinde küçük dünyamız belki doğudan gelen mektuplar da orada bir kaç ak çamaşırın yanında büzülmüş ak bir kitap martı renkli bir soluk alıyorsun içine ayakların demir tozlarına bulanmış yürüyemiyorsun treni görünce ellerin doluyor gözlerinden önce gidiyorsun sen de yakıyorsun gemileri dönmeyeceksin çünkü yanmışsın ezelden beri Yusuf’u rüyada göreni kim durdurabilir Zeliha olsam ne yazar kırılgan bir bakış neyi engelleyebilir şimdi trene binerken Boğazın serinliği teninin arkasında kalacak son vagona gireceksin en yakın yer İstanbul’a yolculuk bir kırlangıç sürüsüyle yarışacak yol ise ant içiyor son defa taşımaya sen gidiyorsun ben burada sen batıda ben doğuda ışıktan bir ses kulağında belirirse eğer derse ki reva mi doğurgan davamızın ardına gizlemek aşkımızı reva mı mührün soğuk dalgasında yitirmek anımızı unutma müsvedde bir kâğıttan başka nedir ki uzaklıklar işte hepsi o kadar! Rüya: Mavi saçlı bir çocuktun sen rüyamda bir kamyon hırıltısıyla getirirdin güneşi her sabah denizin hıçkırıklarını duydum sen arkanı dönünce o mısır yediğimiz Beşiktaş sahili ağlıyordu sen dönmeyeceğini söyleyince. Gerçek: Allahsızın duvarına çarpan çıplaksine kirli bir itiraf sararsa etrafını zayıf ama dosttan zayıf ama mektuplar bulanmıyorsa inanç boyasına sen anlarsın vahamet-i ruhiyemi anlar ve ağlarsın bilirim seversin beni köylünün toprağa hasreti gibi aynada gerçeği ararken buldumsa seni öyle bırakacağım seni ham şiirin mayasına bulayacağım hakperestim öyleyse sonsözüm es olmalı ilk sözüme. Son söz: Denize atılan şişe geri gelmemek gerektir hedefe ulaşamasa bile aşkın ve şiirin sesidir. *Bu şiir H@vuz Yayınları'nın 2003 yılında düzenlediği ve sadece yabanda yaşayan 126 yarışmacın katıldığı yarışmada 2.lik ödülü almıştır.

	Ali Rıza Arıcan/ 01 01 2000