HAVUZ'DA HAZİRAN - TEMMUZ 2007

Tuınwijk'i Anlatır Hikâyat


Eisden, Belçika’nın bir maden kasabasıdır. Madencilerin yaşadığı Tuinwijk’te (Bahçe Mahallesi) dünyanın her kıtasından insanla karşılaşmak olanaklıdır. Bu güzel mahallede yaşayan birinci kuşak göçmenler anayurtlarının değerlerini korumaya çalışırken genç kuşaklar da yerli kültürle ana baba kültürü arasında bir yerlere tutunma kavgası verirler. Ancak bu çatışmalar arasından – birçoklarının görmek istemediği – tüm farklılıkların harmanlandığı bir göçmen kültürü yeşerir. Bu kültürün en değerli dayanağı, ben ve ötekiler kavramlarından uzak dostluklardır. DÖŞEME Varidattı; Uyur uyanık bir kuyumcu Pişirdi arzın külhanında elması Ve ışığa yolladı yeniden Sılası gurbeti ters yüz edilmiş Kilime renk, güle ter oldu Gece ayan, gündüz beyandı Ayan beyan sandık biz de her şeyi. Çoklarını gördük ki adanmıştılar Giysiler sırtlara oturmamışken daha Gözleri yollardaydı zaman terzisinin Yeni kumaşlar mı, Yeni canlar mıydı beklenen... Seçilmesi zor, Anlatılması daha bir zordu bu hikâyelerin ... GİRİŞ : Bu evde Türk oturur, Şu evde Marok, ötekinde Yunan... Kiracısı İtalyan’dı geçen yıl, Polak madamın Şimdi belki İspanyol’dur, belki de Flaman Bu bahçe, terkide getirilmiş bir ülkedir Bensiz beneksiz özlemler açar Bu bahçe, samanyollarından derlenmiştir Denk düşer düşlerine göçmenlerin Bu dil, necedir diye soruyorum? “Sıcacık aş kokuyor. ” diyor yaşlı adam Ya şu, bir ağızdan söylenen şarkılar? “Yüreğimizi ayrımsız sarmalıyor. ” diyor çocuklar. HİKÂYAT Mevrouw Elsa’nın Anlattığıdır Bak, diyor, Mevrouw Elsa; Gözleri kocaman bir Akdeniz Şu hümayunu İtalya’dan aldım, Üstüne Hollandalı laleler işledim Şu fincanlar Çin işidir, Kongo’nun kahvesi Türk usulü pişince daha mı lezzetli ne? Kaktüsler getirmişti kocam, Yıllar önce Büyük Sahra’ dan Alaz alaz açsın da Güneşi çağırsın istemiş Isınsın diye yurtsuz yuvasız çocuklar. Bakmasını bilirsen görürsün sen de Yazgısı yaprağındadır Hintli nilüferin, Rüzgârın suya dediğini bilen ketum Gönül çelen, ayartıcı; nazı naz... Ve kutlu doğumlara adanmış olsa da Kıskanır goncaları, Göğsüne taktığı için aşk haritası karışmış kızlar. Bu bahçelerde çiçekler yediverendir Ev içleri öteki mevsimler kokar Şu ömrü talan edilen guguk kuşu Şu göllere tutsak kayıklar Afili düşler kursalar ardından kanal botlarının Umut buralıdırlar artık, buralıdır çocuklar. “Gitmek” göçmen dilinde Yalnızca gelecek zamanlı bir eylem olmuştur nicedir…

Hamdi Topçu