kendi ellerinden tahrik olan adam
büyüyüp doldurdu avuçlarını
kararttı gölgesini, gürültülü, koca bir odada
teslim oldu parmaklarına
minnet duyarcasına yatağına yorganına
kirli bir ırmağa, açlığa
güney düzlüklerinden mızmız bir rahibeye
yakalandı, insan kirli bir ırmaktı
ağaçlarsa porsumuş kadın bacakları
mutluluk küçük harflerle yazılmış
sönük bir yazgı
çekilin beyler
diz üstü çökmüş bu şehri
çiçeklerle ıslah edemezsiniz

üşüyoruz, düşüyoruz, tek elle bölüşüyoruz
geceyi
sarkıyor dışarısı içerden ve içersi
fildişinden enfiye kutusu
kabul et! dişli yamaçlarıyla
korkunç bir mezarlık burası...

* Nietsche