son limanda tüm zamanlar akşamüstüdür artık
oradadır gün batımı öncesi
öylece sessiz öylece unutmuş beklemeyi  
 
tüm maddeleri evrenin
deli ırmakları
aklımı başımdan alan rengârenk çiçekleri
yalnız sen konuştuğunda ama yalnız sen
nasıl da kendi ezgilerini sunuyorlar yaşama  
 
dudaklarının arasında her şey biliyorum  
 
ruhu kuşatan o ılık rüzgârların
o yeniden dirilten ıhlamur kokularının
senden gelir hepsi

zaman durur sen konuştuğunda
gökyüzüm olur gözlerin
yaralı kuşlarım kanatlanır da
iklimler değişir birden
parmak uçlarında bahar dalları

dalga dalga vuruyorken kıyılarıma yıllar
bir akşamüstü şiiridir bu
üzülmeye gerek yok aslında
zamanı durduran gökyüzlerini
bana sen bağışladın ya