-Serdar Özcan’ın Anısına-
                            
Yatıştıramadığım kalbim; kıstırılmış bir kuşu uçuyor yaralı çırpınışlarında
Çünkü kül olmuş renklerde sürüyor yine siyahın egemenliği
Birden bir çocuk gibi ölüyorum Bahadın Mezarlığı’na dek süren bir merasimde
Bir İbrahim’im artık inananlarına ihanet eden bir İlah’ın bile baş edemediği
 
Dizginleyemediğim öfkem; bir asiyi ayaklanıyor başkaldırışlarında
Tüm istekleri geri çevrilmiş korsanların öfkesiyle bir tüfeği patlıyorum 
Serdar’da fire veren bir hayata karşı bozuyorum artık iç barışımı
Yüreğimin Büklüce yüksekliğindeki doruklarına çıkıyorum
 
Düşüremediğim mevzim; bir düşmanı çatışıyor kazdığı siperde
Bari sözcüklerin sarrafı bir Süreya olayım canımı bahşiş vermek için girdiğim bu bahiste
Sırf papatya destekli  olsun gülücükler cemalimde
Eyy Serdar’ın canını alıp sıvışan ‘şahıs’, sen de artık koru kendini bu kulundan!