Dil ustam Ataç, okuruyla söyleşirken: “Aya gideceğiz, yıldızlarda bizim gibi kişiler varsa, onlarla tanışacağız,konuşacağız da ne olacak?”diye sorar, ve ‘söyleşi’nin gereğine uyarak yanıtını da kendi verir: “Bunu sormak doğru değildir. İnsanoğlu bilginin neye yaradığını düşünmeden bilmek ister.” der. Sonra da insanoğlunun bu çabasının altındaki o üretken güdüye bir ad koyar: “Bilmekten Doğan Sevinç.”

     Yazmak da “Paylaşmaktan doğan sevinç”tir. Ben, yazma eylemine, şiir emeğine ve bütün ödüllere bu gözle bakıyorum. Siz bu yazıyı okurken, kuşkusuz  bir sanatçı olarak paylaşmaktan ve paylaşılmaktan doğan bu sevincin coşkusunu yaşamaktayım. Hele  ölçütler, “insana, yerel ve evrensel değerlere saygı, Türk diline özen; toplumcu dünya görüşü doğrultusunda Aydınlanma’yı, laikliği, Cumhuriyeti ve kazanımlarını benimseme” olarak ortaya konmuşsa keyfime diyecek söz bulamam; değme gitsin. Ağız tadım da yerine geldi mi, yazma coşkum, engin bir gönül huzuruna dönüşüverir. 

    “Şiir Emeği Ödülü”nü aldığım, o günde benden beklenen, şiir üzerine konuşmamdı. Oysa ben şiir üzerine nice yazı yazdım. Eleştirdim ve eleştirildim. Mevlana ne diyor: “ne kadar söz varsa düne ait / şimdi yani şeyler söylemek lazım”. Peki şiir ve şair için vazgeçilmezdir diyeceğimiz “süreklilik” için ne diyelim?... Cemal Süreya: “Bir şairin ilk şiirler, bir kumaşın ilk metresi gibidir.” demiyor mu? Hem her yazıdan akılda kalan, bir iki cümle değil midir? Her şiirden de bir iki dize…

    Bugün Ferit Edgü’nün yaptığına benzer bir şey yapmak istiyorum. F. Edgü, o yol gösterici  “Ders Notları” ile, o bir iki cümlelik metinlerle,  her şeyi birden söyleyiverir. İşte ondan bir örnek:

                                 -Niçin “Söyleyene bakma, söyletene bak.” demişler?

                                 -Söyleten insanoğlu olduğu için.

Ben de bana söyletilmek isteneni söylüyorum. Belki coşku, yerini sağduyuya ancak böyle bırakacak. Bakın, bugüne değin yayımlanan ve yayımlanmayı bekleyen yazılarımda, “şair, şiir, şiirin öğeleri ve okur” neler demişim.

 

ŞİİR:

• Şiir urbası, kimine göre, ateşten gömlek, kimine göre melamet hırkası... Ama asla deli   gömleği değildir.
• Şiir, insan yüreğinin gökkuşağıdır; yüreğin beyne merhabasıdır.                
• Şiir sağlıklı bir çocuk kahkahasıdır
• İyi şiirin işi, kendini her gün yenilemek ve “Yarını Tanelemek”tir; ama okuruna kavuştuğu gün, şiir de şair de bu olanağını kaybeder.
• Şiirin girip çıkamadığı kapı, tadını merak etmediği hiçbir şey yoktur,
• Şiir bence Lilith gibidir. Dişidir, ama altta değil hep üstte olmak isteyendir. Adem’e itaat  eden değil, adama hükmedendir.
• Şiirin kendisi hep orta yerdedir, ona genetik köken aramak boşuna. Önemli olan şiirin  gözlerine bakmayı bilmektir.; Hüzün, sevinç, ten, gönül hep onun gözlerinde balkır. 
• Şiir, belki de Zühal Olcay’ın o yüreğe işleyen sesidir: Eski, ama hiç küllenmeyen bir aşkı  anlatan o “Güller ve Dudaklar”dır.

 İMGE:

                                                                                           TÜYAP Kitap Fuarı, İzmir




 AfrodisiAS/SANAT'tan Merhaba!


afrodisiAS/SANAT, Aydın kökenli, İzmir merkezli, Ege’nin sesi soluğu olmaya niyetli bir yazın, sanat ve kültür dergisi. afrodisiAS/SANAT , yerelden ulusala bir açılımla, “bize özgülüğümüz”ü asla göz ardı etmeden, insani ve evrensel bütün değerlere sahip çıkmayı önemseyen bir dergi. 

      Dergilerin ilk sayılarındaki “sunu”ları taradığımızda genelde birbirine benzer saptamalarla, birbirine benzer erekler ve beklentilerle karşılaşırız. Yayın dünyasına girme tarihlerine göre bir göz atalım: 

• İkinci Yeni şiiri ise bir haymatlos  olarak geldi. Kötümserliğin yarattığı durumun bir kaosa yayılması da diyebiliriz İkinci Yeni şiire. // Son yirmi beş yılın şiirindeki çizgi nihilist davranışın getirdiği çizgidir derken dikkatli olmak gerekir. Nihilizm, bir doktrin olarak yoktur Türk şiirinde. Belki nihilist verilerin ayırıcı özelliği damgasını vuracak kadar yaygın bir şekilde şiirlere serpilişi söz konusudur.  Papirüs, 1. Sayı, 1 Haziran 1966

(...)